Osman’ın doğum günü. Yaşıyor olsaydı 59 yaşına girecekti. Dört yıl geçmiş kaybedeli. Herhalde bu saatlerde O’nu telefonla arıyor olurdum. “Doğum günün kutlu olsun” derdim, “Sağol derdi”. Boş bulunup kaç olduğunu sorardım (boş bulunurum ben bazen), bir ihtimal yarı isteksiz yarı kırık biraz da muzip bir sesle söylerdi yaşını. Zaman hepimizin üzerinden geçiyor. Rakamlar biriktikçe bir korku ve şaşkınlık alıyor. Belki de öyle bir ruh hali olurdu. Keşke olsaydı, biraz yıllar üzerinden konuşsaydık abi-kardeş. Onur ve Mert’in hikayelerini dinleseydim, Kaan’ın hikayelerini anlatsaydım. Sonra havadan sudan, işten güçten dem vururduk. Memleket meseleleri falan girerdi sırayla araya. Gelen referandumu konuşurduk. Bana ne zaman…