Sabah kahvaltısında yediklerim seferi olduğum zamanlar haricinde son 25 yıldır neredeyse hiç değişmedi. Taze sıkılmış karışık meyva ve sebze suyu, bir kase yoğurt, bir veya iki dilim kızarmış ekmek, tereyağı, bal, süt ve yumurta. Meyva suyumuzu limon, portakal, greyfurt, elma, havuç, kereviz sapı ve domatesten yapıyorum. Bazen nar bazen de nadiren goya denen Okinawa’da çıkan bir sebzeyi ilave ediyorum. Haziran’dan beri bu kahvaltı menüsüne çoban salatası da eklendi. İnce doğranmış salatalık, domates, ve bir baş soğana maydanoz katıp, bol limon suyu ile zeytinağına karıştırılmış Japon hardalı ve zencefilden yapılmış sos ile hazırlıyorum. Domatesleri keserken soğanı kestiğim bıçağı kullanmamaya itina ederim.

Bal… yok böyle bir şey Japonya’da, olanlar ya ucuz çin malı çakma bal, ya da pahalı avrupa balı

Her Türkiye seyahatimde alınacaklar listesine nar ekşisini de yazıyorum ama her seferinde ya yerim olmadığı için ya da unuttuğumdan henüz getiremedim. Yoğurdu erik pekmezine 2-3 badem katarak yiyoruz. Kahvaltının hazırlanması yaklaşık 1 saat alıyor. Sabahları 5’de kalkarım. 6’30 gibi kahvaltı sofrası ortaya çıkmış olur. Türkiye’de olduğum zamanlarda bolca tahin-pekmez yerim. Arada ve mutlaka sucuk ve tabii simit, poğaça, beyaz peynir.

Taze meyva suyu hayatıma lise yıllarımın sonuna doğru Tunalı’daki Vitamin Büfe ile girdi. Hala mütevazi yerinde 30 yıl önceki gibi işine devam ediyor. Ankara’ya geldiğimizde mutlaka her sabah Vitamin Büfe’den taze sıkılmış karışık meyva sularımızı içeriz. 

Kaan Vitamin Büfe’nin önünde sırasını beklerken

Kıssada hisse Japonya’dayım ama güne bomba gibi bir Akdeniz mutfağı ile başlıyorum. Aklın yolu birdir. Ege-Akdeniz lezzet ve sıhhat veren besinlerle kaynıyor. Toprak bereketli, çekirdek at ağaç çıkar. O kadar bol çeşit sebze ve meyva var ki bazıları günlük yaşamda yer bile bulamıyor. Japon mutfağından katkı olsa olsa sofranın minimalist felsefeye göre tasarlanması ile biraz da baharat kadardır bence.

Japonlar damaklarına çok düşkünler. Özellikle sos piyasası çok gelişmiş, çeşitlenmiş ve büyümüştür. Doğal lezzet veren besin çeşitleri az olduğu için herhalde. Bir de Japonların her şeye mayonez katma merakları var. Türkiye’deki mayonez tadı ile Japon mayonezinin tadı farklı. Yedikten sonra koku ve tad damakta patlama yapıyor, etkisini gösteriyor. Turşu bol yemelerine karşın bizim yediğimiz türden turşu değil, tadı ve hissetirdikleri farklı. Ayran, şalgam suyu gibi içecekleri yok (ayran geldi ama tutunamadı, hikayesini buraya yazmıştım tam bir pazarlama fiyaskosu bence).

Japonlar Türkiye’deki sos ve sirke piyasasına Ajinomoto’nun Kemal Kükrer’i alması ile girdiler. Türkiye’de Japonya’daki gibi bir sos piyasası gelişebilir. Ancak hem sağlığa yararlı hem lezzetli bir sos olarak zeytinyağı-limon – sirkeden başka bir sos çok fazla düşünemiyorum (nar ekşisini de unutmayalım).

Bir markette salata ve yemek sosları bölümü. Sağda ve alt sırada Kemal Kükrer sosları var. Japoya’ya göre sos çeşitleri az ama bu normal çünkü yemeklerin doğal lezzeti fazla.

Sabah kahvaltımız ne kadar Akdeniz ağırlıklı ise, öğle ve akşam yemeklerimiz de o kadar Japon mutfağı ağırlıklı. Çok fazla yağ kullanılmayan, genellikle deniz ürünlerinin baskın olduğu bir diyet takip ediyoruz. Bu nedenle Istanbul ve Ankara’da olduğum zamanlar genelde kilo alıyorum. Yoğurdu istisnasız öğle ve akşam yemeklerinde de yeriz.

Japonya’da yoğurt popüler bir yiyecek ama kökeni olarak Bulgaristan’ı biliyorlar. 450 gramı yaklaşık 4 lira.

İnsan ne yerse oymuş. Sağlıklı yaşam için aktif olmak ve yediğine dikkat etmek gerekli. Akdeniz mutfağının lezzeti ve sıhhati ile Japon mutfağının sadeliğini ve sıhhatini birleştirebildik. Çok da iyi oldu. Afiyet şeker oldu.