Mara Meiradi’nin FaceBook sayfasından alınmıştır

Orada bir his var uzakta….

O his bir hasret. Hayır, birine ya da bir ülkeye değil, bir zamana dair bir hasret.

Ben bu sabah yine “o his” ile uyandım.

O zamanı ben yaşamadım. Tam yaşayacaktım, kaçtı. Ben doğduğumda parti bitmiş, geriye sönmüş balonlar ve sarkmış süsler kalmıştı. Bir de partide eğlenmiş büyükler. O zamanın izleri her yerde idi ama kendisi yoktu. Siz de belki biliyorsunuz “o his”i. Filmin başını, ortasını kaçırmışız da en sonunda doğmuşuz gibi bir şaşkınlık, kafa karışıklığı ve kaybolmuşluk hissi. Belki bizim bir türlü büyüyemeyen bir kuşak olmamız da o his ile ilgili bir şeydir. Bizden sonrakilere sormak lazım, “o his” onlara da aşina mı diye. Ama belki de bana has bir şeydir… Bazı sabahlar yakama yapışan, diğer sabahlarda unuttuğum…

O his dediğim gibi başka bir zamana ait. O zamanda akşamüstleri kadınlar evlerinin önüne bir sandalye çekip oturuyorlar. Hava biraz serinlemiş oluyor ve çocuklar…