Kırık bozuk başlayıp biraz düzgün biten bir Pazar günü

by Erol Emed

Bu bir Pazar günü yazısıdır.

Biraz hafif,

ama çokça kişisel…

İşler iyi gitmiyor

Bugünlük bir şey değil bu. Önce başımıza bir felaket geldi.

Kader. Karşısında durulmuyor.

Ama sonrasında aksilikler, sıkıntılar, hala devam ediyor.

6 aydır böyle.

Neyse işin o kısmına burada ara veriyorum. Bu bir dönem. Öyle ya da böyle geçecek herhalde. Umarım fazla zarar vermeden biter.

Bir kahvaltı hikayesi

Pazar kahvaltısı için eski bir mesai arkadaşımla sözleşmiştim. En son görüşmemiz galiba 2012 Kasım sonu gibiydi. Fotoğraf çekmek, puro içmek gibi ortak noktalarımız olan bir dostum.

Saat 07:15’de buluşacaktık. Randevulaştığımız yer benim evden yaklaşık 45 dakika çeker. 06:50’de uyandım. Doğal olarak geç kalacağım. Telefonla aradım. Hintli aksanı ile konuşan birisi açtı. Benim kanka değil orası aşikar. Kim olduğunu da bilmiyorum. Telefonu değişti herhalde diye düşündüm.

Mesaj attım. Önce 8’e alalım diye, sonra da 07:45’e yetişirim dedim.

Ayaz

Hızlı giderim diye motora atladım. Honda 250 XR. Hava güneşli, pırıl pırıl. Evden çıkışım 07:10 gibi. Daha 500 metre bile gitmedim ki soğuk içime işlemeye başladı. Ayaz var. Üzerimde koruyucu giysi olmasına karşın resmen donuyorum.

Bir gün tatsız başladı mı arkası da tatsız devam eder. Önce 246’ya vuruyorum, sonra da Yamate Caddesinden Saitama istikametine. Ama 30 dakika sonra bir bakıyorum ki evi merkez alırsak hala 5km lik bir yarıçapı olan dairenin içindeyim.

Ya yanlış yola girdim. Ya da yolu gereksiz yere uzattım. Saat de oldu mu 07:45? Daha 30 dakikalık yolum var. Üstelik iyice üşüdüm.

Motoru durdurup, mesaj atıyorum. Durumu izah edip Kusura bakma ben gelemiyorum artık haftaya görüşürüz diyorum.

Ama biliyorum ki O gitmiştir, bekliyordur. Bi gayret 8 km daha gidiyorum.

Vazgeçiyorum

I-ıh. Olmayacak. Belli. Yollar karıştı. Rüzgar da kuzeyden esiyor. İyice soğuduk.

İtabaşi Belediyesinin karşısındaki Denny’s restoranına giriyorum. Burada kahvaltı edeceğim. Siparişi verdikten sonra yeniden telefonla arıyorum. Gene Hintli çıkıyor. Bu kez biraz konuşuyorum. Kardeşim kimsin sen diyorum, numarayı teyid ettiriyorum. 

İşe bak bizim kankanın telefonunun son 4 rakkamı 4356, ben ısrarla, 4536 çeviriyormuşum.

Bakar-körlük durumu var yani. Hemen doğru numarayı tuşluyorum. Kanka açıyor. Tahminin doğru. Mesajımı almamış. Beni bekliyor.

Saat olmuş 08:15! Özür diliyorum. Yapacak fazla bir şey yok.

Yemek geliyor. Acıkmışım. Bol kahveli kahvaltımı ediyorum.

Acaba yanımda getirdiğim purolardan bir tanesini içsem mi diye düşünüyorum. Vazgeçiyorum. Tiryakisi değilim. Tek başına içmenin anlamı yok.

Motora atlayıp dönüş yoluna koyuluyorum.

Evde tek başına

45 dakika sonra soğuktan serseme dönmüş bir halde eve geliyorum. Hanımla oğlan kahvaltıyı bitirmişler, doğal olarak. Uyanıp da beni göremeyince günübirlik Hayama’ya falan gittiğimi sanıp kendilerince bir plan yapmışlar. Birazdan çıkıyorlar.

Ben de kalıyorum evde öylesine, sap gibi. Soğuk çarptı galiba. Biraz da ateşim var sanki. Bir ürperti yapışmış üzerime.

Canım hiç bir şey yapmak istemiyor. Bir süredir evde tuttuğum ama henüz seyretmediğim bir film vardı “The Secret Life of Words“. Tim Robbins ve Sarah Polley başrolde. Koyuyorum.

Ağır bir hikaye ama sıkmıyor. Zor da değil, aslında çok basit, ama bir hayli de etkileyici. Açık denizde petrol çıkaran bir kuyuda kaza olur. Tim Robbins ağır yaralanır. Petrol kuyusunu kapatırlar, sadece 6 kişi kalır. Sarah Polley işitme engelli, post travmatik sendrom yaşayan, çevresi ile uyum sağlayamayan bir genç kızdır. İşyerinden tatile çıkması tavsiye edilir, aslında zorlanır. Ama O gider denizin ortasındaki petrol kuyusunda, bu hastanın hemşiresi olur. Bir süre sonra birbirlerinin sırlarını paylaşırlar.

Az ama öz diyaloglarla çok şey anlatabilmiş. Oyuncular güçlü, hikaye sürüklüyor. Filmin sonu etkileyici. Görmediyseniz tavsiye ederim. Ama her kelimeyi dikkatle dinleyin veya okuyun. Filmin adı gibi her kelimede, her cümlede bir sürü gizem saklanmış durumda. Filmi de bu sırlar kümesi çekip götürüyor zaten.

Saat 15:00 gibi film bitiyor. Ateşim devam ediyor. Canım hala sıkkın.

Bir ufak keyif?

Bir süredir süregelen bu isteksiz ve sevimsiz duruma son vermek için akşama mangal yapalım diyorum. Hanımla benim ortak zevklerimizden birisidir. Hep sevmişizdir arada bir mangal yapmayı.

Bir heves markete gidip çupra alıyorum, yanına biraz da et ve sebze. Oğlanla hanım 4:30 gibi dönüyorlar. Ben mangalı hazırlıyorum.

Bugüne kadar keyif almadığımız mangal yemeği olmamıştır. Yaz, kış farketmez. Mutlaka buzlar erir, iyi vakit geçirilir.

Ateşi hazırlıyorum. Saat 17:30 gibi başlıyoruz. Ama aksilikler işte, ilk defa bugün mangal doğru dürüst kor tutmuyor. Çupraları neredeyse mundar ediyorduk. Birisi zar zor yenir duruma geldi, ikincisini denemedik bile.

Keyifler tam kaçık. Mangal da düzeltemiyor. Son günlerin geriliminden dolayı hanımla diyaloğumuz da kalmadı.

Bugün bozuk başladı, kırık bitecek gibi mi yoksa?

Muhabbet sözle ve gönülle olur

Sonra ne oluyor bilmiyorum. Muhabbete başlıyoruz. Haftalardır ilk doğru dürüst konuşmamız bu. Laf lafı açıyor. Koyulaşıyor. Bir aile olarak aylardan beri ilk kez keyifli vakit geçiriyoruz.

Özlemişim karımla, oğlumla böylesine içten, bazen sudan bazen derinden konuşmayı.

Kimbilir belki de bilinçli olarak kendimi çekiyordum. Bir çeşit kaçış gibi.

Bu tepemizdeki olumsuzluklar düzelir mi?

Önümüzdeki günlerde göreceğiz.