Yazan: Esra Karaosmanoğlu Bayar

İstanbul, 1 Ocak 2013

Osman.

Gideli bir ay bile olmadı, ama sensiz bir dünyaya göz açtığımız o soğuk 11 Aralık gününden beri zaman durdu.

Halâ inanamayacağımız kadar yakın, ama talihsiz yokluğun asırlardır musallat sanki…

Kaybınla ilgili hissettiklerimden, acımdan, isyanımdan, ümitsizliğimden, öfkemden ve hayâl kırıklığımdan sayfalarca bahsedebilirim. İçimdeki adalet duygusunun gidişinle nasıl liğme liğme edildiğini anlatabilirim. Yine de sözcükler çok yetersiz kalır Osman. Susmak, belki de acımı ifade edebilmenin şu aşamada tek yolu. Ailenin kederini düşündüğümde, benimkini dile getirmekten utanıyorum. Çiçeğin, Erol’un, annenin ve babanın sen gittiğinden beri olan acıları, tüm dünyayı kaplayacak kadar büyük.

Keşke böyle olmasaydı Osman…

Keşke o aydınlık yüzünü daha upuzun seneler görebilseydik…

Keşke örnek gösterilen zekândan daha da faydalanabilseydik…

Keşke muzip gülüşün günümüze hep güneş gibi doğsaydı…

Keşke nezaketini örnek diye göstermeye devam edebilseydik…

Keşke eşsiz dostluğunu, ağabeyiliğini doya doya yaşayabilseydik…

Keşke paylaşmaya devam edebilseydik…

Keşke.

Devamı için burayı tıklayın..