27 Ağustos günüydü. Eşim ve çocuğumla tatildeydim. Masmavi gökyüzünün altında zümrüt yeşili denizle buluşan kıyı boyunca araba sürüyorduk. Yolun diğer tarafında hasat vakti gelmiş altın sarısı tarlalar ve onlar ile birleşen yeşil kayın ormanları vardı. Uzaklarda dar bir karayolunun, gün batımı renklerine bezenen ekinlerin arasından kıvrılarak aştığı tepeler pitoresk kompozisyonu tamamlıyordu. Eğer Cennet’in pek çok tanımı var ise bu manzara onlardan biri olmalıydı. Bir mesaj düştü telefonuma. Öğleden sonra 2 gibi. Ağabeyimden. “Arıyorum düşüremiyorum. Beni bir ararmısın?” Sonuna bir de not eklemiş. “Annemleri merak etme iyiler.” Düşüncelidir Osman. Endişelenmeyeyim diye bu notu eklemişti belli. Arabayı durdurup telefonunu tuşladım. Her zamanki…